A lovely night in the hospital

Deze week heb ik niet heel veel beleefd dus zoveel bijzonders heb ik niet te schrijven.

Dag 70 (Zaterdag 29-09)
Ik werd wakker en voelde me vreselijk. Beroerd, warm, koud, dan weer warm en ontzettend veel buikpijn. Omdat het mijn ouders niet helemaal lekker zat dat ik me zo voelde vlak na mijn klif spring ongelukje, besloot ik eind van de middag toch naar het ziekenhuis te gaan voor een snelle controle.
Die controle was alles behalve snel. Helaas. Rond 17.00 ging ik naar het ziekenhuis, hier wilden ze me eerst niet helpen omdat mijn verzekering zogenaamd niet zou kloppen en ik helemaal niet private was. Als ik een extra hoog bedrag zou betalen zouden ze me zsm helpen. Ik was alleen, kende het ziekenhuis niet en voelde me er niet op mijn gemak, dus maar gewoon ja gezegd in de hoop dat ik zo snel mogelijk hier weer weg kon. Ik wilde gewoon een pijnstiller oid en dan weer lekker naar huis.
Het duurde een poos voordat de dokter kwam, dus ik werd eerst door de assistente meegenomen voor wat onderzoekjes. Bij alles wat ik haar vroeg, kreeg ik een arrogante blik en geen antwoord terug. Iedereen was er ontzettend onbeleefd. Toen ik op een gegeven moment naar een ander kamertje moest lopen en bijna flauwviel, was de assistent er zat van. Ze vond maar dat ik moest doorlopen, ongeacht hoe duizelig ik ook was. Heel erg aardig van dr. Waardeerde ik.
Even later kwam de dokter, ik had mijn verhaal nog niet afgemaakt over wat er gebeurd was en hoe ik me voelde, of ze zei al dat ze mij niet kon helpen. Top. Ze onderbrak me en zei: "dus ik moet je doorsturen, wacht hier". En weer werd ik voor de zoveelste keer alleen achtergelaten in een kamertje zonder te weten wat er zou gebeuren. Het was inmiddels ongeveer 19.30 uur. Na een poosje hoorde ik vaag een bekende stem, Dodi en Kees. Ze waren me komen opzoeken. Wat was ik daar ontzettend blij mee. Ik had zelf geen beltegoed of wifi oid om iemand te berichten, dus ik was erg blij dat ze zelf het initiatief namen om me op te zoeken. Ik vertelde ze wat de bedoeling was, alhoewel ik die zelf ook nog niet helemaal wist. Het enige wat ik wist was dat ik met de ambulance naar Port Elizabeth moest. Ik was er zelf nogal overdonderd van en liet alles maar gebeuren, je bent alleen, ziek en voelt je niet echt op je gemak. Dan ben ik niet echt de persoon die overal tegenin gaat etc, dus ik heb alles maar gelaten zoals het was. Kees daarentegen, zou voor mij even uitzoeken waarom ik naar Port Elizabeth moest. Best handig om te weten namelijk.
De dokter kwam bij ons om mij de rekening te brengen, waarbij Kees haar beleefd de vraag stelde wat nou precies de stand van zaken was. "Tessa gaat met de ambulance naar PE". Ja dat begrijpen we, maar waarvoor precies? Uiteindelijk kwamen we erachter dat ik voor een CT scan heen moest. Inmiddels was het zo'n 21.00 uur. Daarom vroeg Kees, opnieuw heel beleefd en rustig, of het ook mogelijk was om de scan een andere dag te doen, omdat het waarschijnlijk al veel te laat zou zijn als ik zou aankomen in PE en dan in mijn eentje in een onbekend ziekenhuis een nacht moest doorbrengen. Althans, dat was wat Kees wou zeggen. Hij werd bij de eerste woorden onderbroken door de dokter, nouja onderbroken, afgekapt. Schreeuwend. Ze was woest en flipte helemaal, sprong op de tafel, viel uit tegen Kees en mij, verscheurde de rekening en mijn recept voor pijnstillers en stampvoette weg.
Ik stond perplex, wat was dit voor vaag gedoe? Ik snapte het niet, Kees ook niet, en de 3 receptionistes stonden ook versteld van de gebeurtenis. Dit maakte mijn avond echt een stuk beter. Top.

Uiteindelijk een gesprek gehad met een andere dokter die toevallig alles had meegekregen, ook zij snapte de reactie van de eerste dokter niet, en vroeg ons wat nu de bedoeling was. Blijkbaar niets, aangezien mijn recept voor medicijnen verscheurd was en de dokter vertrokken was. Gelukkig ving zij ons geweldig op, ze bekeek mijn dossier, gaf me een spuit tegen de misselijkheid (joee dat was geen kleine spuit zeg!) en vertelde me alles over hoe en wat de bedoeling was.
Inmiddels was het 22.00 uur toen ik door de ambulance werd opgehaald. Mijn bloeddruk werd gemeten en er werd direct een infuus aangelegd, 70 over 40. Niet helemaal zoals het wezen moet haha. De rit was vrij heftig, de wegen zijn hier niet zo vlak als in Nederland, en de drempels zijn ook wat minder aangenaam. En dan lig je daar met je vreselijke buikpijn, languit en vastgebonden in zo'n bedje, terwijl je het liefst je benen optrekt van de pijn.. Was prettig, maar volgensmij is elke ambulance rit echt niet fijn.

Vervolgens kwam ik om 00.00 aan in het ziekenhuis in Port Elizabeth waar het volgende avontuur begon. Vanuit Port Alfred hadden ze naar Port Elizabeth gebeld om te zeggen dat ik daar kwam voor een CT scan en blabla, toen ik er eenmaal aankwam was er dus niet bekend dat ik zou komen. En het ziekenhuis was ook nog eens vol. Uiteindelijk werd ik ergens in een hoekje neergezet en werd mij verteld dat de dokter er zo aan zou komen. 03.15 uur zag ik de eerste dokter en kon ik door voor mijn CT scan. 04.30 uur kreeg ik eindelijk de uitslag; alles was oke. Gelukkig. Ik mocht naar huis. Om 5.30 werd ik bevrijd van alle apparatuur en het infuus en kon ik gaan..
Wat een avontuur zeg.
Wat hebben we hiervan geleerd? Ga nooit klif springen.


Dag 71 (Zondag 30-09)
Om 9.00 's ochtends was ik eindelijk thuis. Een auto moeten huren en terug gereden naar Port Alfred. Ik was kapot, op, helemaal leeg en ik wilde slapen. Dat heb ik ook heerlijk de hele dag gedaan.


Dag 72 (Maandag (01-10)
Officieel zou ik gisteren om 9.00 's ochtends de bus nemen naar de koffielaagte. Omdat ik toen net thuis kwam van het ziekenhuis en het echt niet aan kon om direct weer een paar uur in de auto vervoerd te worden, ben ik dus direct gaan slapen. Vandaag stond daarom in het teken van het regelen van vervoer naar de koffielaagte, want dat gaat allemaal nog niet zo makkelijk. Uiteindelijk geen hoogte kunnen krijgen. Voor de rest was ik nog erg slap en heb ik weer de hele dag geslapen en amper wat gedaan. Inmiddels had ik sinds donderdag al niet meer gegeten, dus het was ook niet heel erg gek dat ik me zo onwijs slap voelde.


Dag 73 (Dinsdag 02-10)
Vandaag was ietsje beter. De medicijnen begonnen een beetje aan te slaan; ik had minder pijn en was ook minder misselijk. Nog steeds niet zoveel eetlust, maar hetgeen dat ik at, bleef in ieder geval in mijn maag en dat was al een pluspunt. 'S avonds kreeg ik te horen dat ik de volgende ochtend om 8.00 toch zou vertrekken naar de koffielaagte.


Dag 74 (Woensdag 03-10)
En zo vertrok ik 's ochtends in een auto richting Addo. Er stond voor de wildlife studenten een game drive door Addo elephant park gepland, en mijn leraar wilde erg graag dat ik daar al bij zou zijn. Vandaar dat ik toch ineens zo snel moest vertrekken, terwijl er eerst gezegd werd dat ik een weekje moest wachten.
Rond 11.00 kwam ik aan in Addo waar ik mijn leraar en mede studenten ontmoette, vanaf hier begon de gamedrive. Het was een ontzettend mooie omgeving, super groot ook en hebben heel veel dieren gezien. We deden een spelletje, elk dier had een aantal punten. Degene die het eerst een nieuw dier zag, kreeg daar de punten van. De leeuw had het meeste aantal punten dus we waren daar allemaal natuurlijk naar op zoek. Helaas geen leeuwen gezien. Hopelijk komt dat een van de andere dagen nog.

Om 17.00 uur vertrokken we richting de lodge waar ik de komende 10 weken zou gaan doorbrengen. Na een half uurtje voelde ik me niet heel erg fit meer, de hele dag al niet, maar nu werd het erger. Dit resulteerde dus ook in een niet zo'n fijn aanzicht voor mijn medestudenten, aangezien ik zo'n 7 keer stop heb moeten roepen omdat ik niet alles meer binnen kon houden.
Om 19.00 uur kwamen we aan bij de lodge waar mijn misselijkheid nog steeds aanhield. De gedurende nacht nog zo'n 8 keer mijn bed uit gemoeten omdat het er weer van voor uitkwam. Ik was allang leeg omdat ik de afgelopen dagen al zo weinig gegeten had, dus echt een fijn gevoel was het niet.

Al met al, superfijne binnenkomer dit. Iedereen is vast blij met mijn komst haha..


Dag 75 (Donderdag 04-10)
Ik had weer het gevoel dat ik weer bij het begin was. Nog steeds misselijk, hield nog steeds geen eten binnen en het enige wat ik kon doen was slapen. Toch heb ik mezelf ertoe gezet om 's middags naar de les toe te gaan, ik wil niet te veel missen ofcourse.


Dag 76 (Vrijdag 05-10)
Redelijk geslapen, uitgerust en ik voelde me eigenlijk wel oke. Ik had zelfs een beetje honger. Ontbeten, naar de les geweest en vervolgens in de zon gaan liggen. De rest van de studenten ging allemaal een weekendje weg. Ik sla over.
Helaas weer mijn lunch en avondeten niet kunnen binnenhouden, dus zoveel progressie is er nog niet te zien.


Dag 77 (Zaterdag 06-10)
Vandaag bleef mijn eten wel binnen. Hehe eindelijk. Het was niet veel, maar alle kleine beetjes is weer iets natuurlijk. Het was prachtig weer dus ik besloot weer lekker buiten te gaan liggen. En slapen. Maar dat is niet zo verstandig in zo'n zon als in Afrika. Helaas is dat ook te zien aan mijn ontzettend mooie rode gezichtje en buikje. Heerlijk hahaha.


Dag 78 (Zondag 07-10)
Ik begin me eigenlijk weer wat fitter te voelen. Heb weer wat meer zin in eten en zin om wat te doen. En dat is een goed teken. Vandaag komen de rest van de studenten weer terug, heb ik weer iemand om tegen te praten haha, het is toch wel erg alleen zo.


Al met al, het voelt een beetje als een klaag week. En als ik dit zo teruglees, dan is het ook een beetje een klaag blog. Sorry daarvoor. Maar zoveel andere positieve dingen heb ik ook gewoon niet te vertellen. Deze afgelopen week en de week ervoor zijn me wel zwaar gevallen. De belevenissen in het ziekenhuis, het ontzettend ziek zijn en dan op een onbekende plaats zitten zijn niet de beste combinaties. Er zaten daarom voor mij ook meer momenten tussen dat ik ontzettend graag naar huis wilde dan dat ik hier nog wilde blijven. Komt er ook nog bij dat Papa en Mama jarig zijn geweest waar ik dan ook weer niet bij kon zijn. Dat werd me allemaal wel een beetje teveel.
Gelukkig voel ik me al weer redelijk wat beter en zit ik op een ontzettend mooie locatie. De koffielaagte heeft echt een prachtige omgeving en het uitzicht vanuit mijn kamer is geweldig. De wilde dieren lopen bij wijze van spreken gewoon in mijn tuin, wauw. Zo houd ik het toch nog wel een poosje vol, gelukkig maar.


Hopelijk heb ik in mijn volgende blog weer positieve en enthousiaste verhalen te vertellen.
Kusjes, Tess